Πέμπτη, Νοεμβρίου 29, 2007

Μεγάλο μέγεθος


Με αφορμή αυτόν τον παππού, θυμήθηκα έναν άλλον παππού που είχε έρθει στο περίπτερο πριν κανένα χρόνο. Μακάρι να ζει τώρα, γιατί ήταν πολύ μεγάλος ο άνθρωπος! 80 και βάλε!
Ήμουν περαστική απ' το περίπτερο και μ' άφησε για λίγο ο άντρας μου στη θέση του. Ένιωθα μεγάλη ανασφάλεια θυμάμαι, γιατί δεν ήξερα τις νέες τιμές, ούτε τις νέες μάρκες τσιγάρων που κυκλοφόρησαν όσο εγώ έλλειπα.
Να μην τα πολυλογώ, εξυπηρέτησα τους πελάτες όλους θα μπορούσα να πω, εκτός από έναν! Κι αυτός ήταν ο παππούς. Ήρθε απ' την πόρτα και μου λέει:
"Έχεις προφυλακτικά;"
"Και βέβαια έχω!"
Του δίνω ένα κουτί, μου το δίνει πίσω. Του δίνω άλλη μάρκα, μου το δίνει πίσω.
Απόρησα. Του έδειξα και τις πέντε μάρκες που είχαμε και δεν του άρεσαν.
Ήθελα και να τον ρωτήσω: "Τι θέλεις ρε παππού τελικά και δεν σου αρέσουν αυτά;" αλλά δεν ήθελα και να τον προσβάλλω, ούτε να τον πω και παππού.
Μου έλυσε την απορία όμως εκείνος.
"Θέλω μεγάλο νούμερο!" μου λέει νευριασμένος.
"Δεν έχουν νούμερα αυτά..." είπα ντροπαλά, αν και δεν ήμουν σίγουρη, εφόσον έλλειπα τόσο καιρό απ' το περίπτερο. Τόσα άλλαξαν! Γιατί να μη βγουν νούμερα και στα προφυλακτικά;
"Πως δεν έχουν; Εγώ παίρνω απ' αλλού το μεγαλύτερο νούμερο!" κι έφυγε νευριασμένος και κούτσα κούτσα...
Ήρθε ο άντρας μου και του είπα στεναχωρεμένη τι μου συνέβει.
Ο άντρας μου πέθανε στα γιέλια.
"Ας τού 'δινες ένα, λέγοντάς του ότι είναι το μεγαλύτερο νούμερο! Μήπως θα το φορούσε; Βρήκε γυναίκα και ήθελε να κοκορευτεί ο γέρος! Δεν το κατάλαβες;"
Πού να το καταλάβω η έρ'μη; Εγώ τα παππούδια τα αγαπάω πολύ και τα σέβομαι κι ας μου βγαίνουν και πονηρούλικα...
Κύκνεια άσματα είναι αυτά!
Να ζήσουν όλα τα παππούδια!

Ο πονηρούλης παππούς

Βραδάκι ήταν, όταν είδα ένα παππούλι να σκαλίζει τα ακατάλληλα περιοδικά.
Καλά. Δεν είναι και κάτι προτότυπο. Πρώτη φορά;
Αυτή τη φορά μου έκανε εντύπωση που δίπλα του είχε κοντοσταθεί μια νταρντάνα γυναίκα κι έκανε πως κοίταζε τις εφημερίδες.
Πήρα την ματιά μου από κει, αν και πρέπει να προσέχω, γιατί το κλέψιμο πάει σύννεφο, και όταν ξανακοίταξα πάλι, η κυρία είχε προχωρήσει τρία μέτρα μπροστά, μακριά απ' τον παππού, και λέω από μέσα μου: "Λάθος έκανα".
Μέχρι να το σκεφτώ, βλέπω την νταρντανογυναίκα να γυρίζει, να τον πλησιάζει αγριεμένη και να του παίρνει απ' τα χέρια το αλμυρό περιοδικό και να το βάζει στη θέση του.
Έλεγε, έλεγε... (δεν άκουσα τι) και μια και δυο φύγανε μαζί πλάι πλάι.

Ο παππούς γύρω στα 70 και βάλε. Αυτή καμμιά εξηνταριά; Ήταν δεν ήταν!

Το έλεγε η καρδούλα του παππού!

"Κλειστό το μαγαζί!"



Ας πούμε ότι τον λένε Χ και όπου Χ, ίσον Χρήστος, μια και έρχονται Χριστούγεννα, τον ξεχωριστό πελάτη του περιπτέρου μας.
Ο Χρήστος είναι ένας πολύ ξεχωριστός πελάτης. Πάντα ζητάει βερεσέ, μα μόλις μαζέψει, μπορεί και σε λίγα λεπτά, να με ξεχρεώσει αμέσως, να μου αφήσει και μπουρμπουάρ και να με ξαναχρεώσει διπλά. Έρχεται τόσες πολλές φορές, ώστε έπαψα να κρατάω πια λογαριασμό!
"Σου χρωστάω 1.5, πάρε ένα εξήντα, δώσε μου πάλι τσιγάρα, πάρε ένα, σου χρωστάω ένα τριάντα, δώσε μου και μια μπύρα..."
Όσο είμαι εκεί στο περίπτερο, αυτό γίνεται. Την άλλη μέρα πάλι τα ίδια.
Το θέμα με τον Χρήστο δεν είναι αυτό. Είναι η πλάκα που έχει. Πάντα με κάνει και γελάω. Τα κοπλιμάν του πάνε σύννεφο και πάντα μου ανεβάζει το ηθικό.
"Είσαι παντρεμέν;"
"Αφού είπαμε είμαι!"
"Καλά. Άμα σι χουρίσ' ο άντρας, θα παρ' ς ιμένα; Είμι καλό πιδί και κάνω κι δ'λιές! Είσ' όμορφ' του ξέρ'ς; Στου ξανάπα; Έχ'ς πουλύ καλή καρδιά κι 'ίσ'ι καλός άνθρουπους!"
Λέει, λέει, δε σταματάει με τίποτα!
Εν τω μεταξύ είναι πολύ μορφωμένος. Οικονομικά τελείωσε, αλλά του αρέσει να κάθεται στο μαγαζί του και να φιλοσοφεί τη ζωή με τους περαστικούς.
"Αιντε! δώσι μ' γρήγουρα γιατί άργησα να τ' ανοίξου του μαγαζί. Θα το δουν κλειστό κι θα φύγουν οι άλλ!"
Στη φωτο το μαγαζί όταν είναι κλειστό. Ο "θρόνος" είναι δικός του. Γύρω του κάθονται οι φίλοι του.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 28, 2007

Νεότερα...


Κάποιοι μπήκαν ήδη στο "χορό" των κορυνών. Είμαστε και εμείς στην σειρά γι' αυτόν τον χορό που κανείς καταστηματάρχης δεν θέλει να χορέψει.
Η αγωνία αυτή σκοτώνει.
Πάντως, η μόνη λύση είναι ο διάλογος και όχι ο πόλεμος. Όσες κορύνες και να καταστρέψουν, πάλι θα αντικαθίστανται. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν εκείνοι που καταλήγουν σε τέτοιες κινήσεις.
Η λύση είναι στον διάλογο και μόνο!

Τετάρτη, Νοεμβρίου 07, 2007

Περιπτεράκι μου, απεργώ!



Ενώ τα κυκλάμινα στο Πήλιο είναι στο φόρτε τους, το κυκλάμινο Κατερίνα αποφάσισε να σωπάσει και να απεργήσει, ως βουβή διαμαρτυρία για το έγκλημα που γίνεται τον τελευταίο καιρό στο Βόλο με τις κορύνες.

Κάποιοι αποφάσισαν, χωρίς να ενημερώσουν και χωρίς να δώσουν χρόνο στους καταστηματάρχες να ρυθμίσουν τη ζωή τους.

Δεν τους ρώτησε κανείς πως θα ζήσουν.
Δεν τους ρώτησε κανείς αν έχουν παιδιά που σπουδάζουν.
Δεν τους ρώτησε κανείς αν έχουν δάνεια.
Δεν τους ρώτησε κανείς αν ακόμα και πριν τις κορύνες τα έβγαζαν πέρα οικονομικά.

Έτσι απλά, μια ωραία πρωία, λες και είχαν να κάνουν με πρόβατα, έβαλαν φράχτες που μας λένε:
«Απαγορεύεται η στάση και η στάθμευση!»

Κλαίνε οι καταστηματάρχες που ήδη τους «έφραξαν» τον δρόμο της επιβίωσης. Τρέμουμε οι υπόλοιποι για την μέρα που ξημερώνει, περιμένοντας και ελπίζοντας να μη δούμε μπροστά μας τις κορύνες και τους πελάτες να μας χαιρετάνε βιαστικοί…

Δεν αντέχω άλλο το «ΘΑΝΑΤΟΣ» που αποφάσισαν μια ομάδα εκλεγμένων ανθρώπων. Δέχομαι τους λοιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς. Εκεί έχω να κάνω μ’ ένα Θεό, την επανάσταση της φύσης και την μοίρα μου. Δε μπορώ να κάνω κι αλλιώς. Το «αποφασίζωμεν και διατάσσωμεν» όμως από ανθρώπους, σε μια χώρα δημοκρατική, δε μπορώ να το δεχτώ.

Σιγά τη μεγάλη πόλη και το κυκλοφοριακό της! Λες και ζυγίζεται το να φτάσει κάποιος ένα δεκάλεπτο νωρίτερα σπίτι του, με το να καταστραφούν οικονομικά δεκάδες οικογένειες!
Ήδη κάποιοι κλαίνε. Σύντομα θα είμαστε πιο πολλοί.
Έτσι είναι οι λύσεις προβλημάτων;
Νοιάστηκε κανείς πως θα ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι; Βρήκαν άλλες λύσεις ώστε να μη βρεθούν τόσες οικογένειες στο δρόμο;

Προτείνω να ξηλωθούν όλες οι κορύνες και να βρεθούν άλλες λύσεις για το κυκλοφοριακό του Βόλου.

Ως τότε, μαράθηκα… και σιωπώ.

Δεν αντέχω αυτή την ανασφάλεια που προέκυψε στη ζωή μου, έτσι, ξαφνικά, γιατί κάποιοι έτσι εύκολα αποφάσισαν.
Περιπτεράκι μου...