Χθες ήταν η πρώτη μου μέρα ή καλύτερα νύχτα στο περίπτερο.
Πέρασε κι αυτή. Τέλος καλό, όλα καλά.
Το άγχος μου ήταν και είναι σταθερό. Δεν είναι μόνο η νύχτα και το τι θα σου φέρει αυτή, είναι κι ότι μέσα σε δυο χρόνια που εγώ λείπω, άλλαξαν πάρα πολλά.
Οι τιμές πρώτα πρώτα. Άντε να μάθεις πάλι απ' έξω χιλιάδες τιμές. Δεν είναι μάρκετ να περιμένει ο κόσμος στην ουρά και να τα βρει η ηλεκτρονική ταμειακή μηχανή μόνη της.
Εκεί είναι δρόμος ταχείας κυκλοφορίας, σταματάει ο οδηγός και όπως στα διόδια, σου λέει "το και το" και βιάζεται. Από πίσω περιμένουν άλλοι και κορνάρουν. Χώρια που γράφουν και οι τροχονόμοι. Χέρι με χέρι δίνονται όλα και στα γρήγορα.
Κάποιοι σταθεροί πελάτες μάλιστα, δεν σου λένε τι θέλουν. Δεν μιλούν καν. Έχουν την απαίτηση να ξέρεις και έτοιμα τα ρέστα, μόλις δεις τι έβγαλε απ' το πορτοφόλι του.
Κάποιοι δεν πληρώνουν και πρέπει να ενημερώσεις το τεφτέρι τους.
Έχω λοιπόν να ξαναθυμηθώ και να ξαναμάθω τα γούστα του κάθε πελάτη. Πολλοί άλλαξαν μάρκα ή το γύρισαν στο φτηνό. Κάποιοι (τους θαυμάζω) κατάφεραν και το έκοψαν. Άρχισαν όμως τις τσίχλες. "Μια πράσινη μια κόκκινη", μου λένε. Οι σημειώσεις πάνε σύννεφο.
Ο γκριζομάλλης Έθνος Μάλμπορο, ο Νίκος Ρόνσον και Φίλαθλο, ο τάδε της Παναγιάς τα μάτια!
Οι τουρίστες πελάτες γελάνε μ' αυτό το πάρε δώσε.
"Να πάρετε ένα φτυάρι" μας λένε, "για να μην τεντώνεστε!" Υπάρχει, λέει, ένα τέτοιο περίπτερο στην Αθήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου